Eind januari 2014 maakte Gemeentebelangen de nieuwe kandidatenlijst voor de verkiezingen bekend. Een opvallende naam op die lijst was de naam Wim Spruit. Spruit was 12 jaar geleden al raadslid voor de PvdA in Beverwijk en schopte het zelfs tot wethouder. Om gezondheidsredenen moest hij aftreden, maar enige tijd na zijn vertrek liet hij alsnog blijken dat er sprake was geweest van een onwerkbare situatie, die hij weet aan de machtspolitiek van zijn eigen partij en van andere partijen in de gemeenteraad. “Als je met voorkeursstemmen in de raad gekozen wordt, neem je dan zitting in de gemeenteraad?”, vroeg ik hem in de aanloop naar de verkiezingen van dit jaar. “Als de kiezer mij roept, dan ben ik er”, luidde zijn antwoord. Welnu, hij werd geroepen, maar hij liep uiteindelijk weg. Had hij direct gezegd dat hij om gezondheidsredenen alleen lijstduwer wilde zijn en beslist niet in de raad zou plaatsnemen, dan was dat een eerlijk antwoord geweest. Achteraf alsnog weigeren, om welke reden dan ook, vind ik niet gepast. Direct na het lezen van zijn afbericht heb ik Carli Bilars-Don, de lijsttrekker, gebeld. Ik vroeg haar of het echt zijn eigen besluit was geweest om afstand te doen van zijn raadszetel. Immers, Spruit ligt bij een bepaalde partij niet lekker en wellicht zou het met vier zetels in de komende onderhandelingen ‘handig’ zijn voor de partij om hem erbuiten te houden. Nee, dat was beslist niet het geval. Jammer, want nu heeft het slechts teleurgestelde kiezers opgeleverd, vrees ik.